เที่ยวหมู่บ้านหัตถกรรมที่ทะเลสาบอินเล 2

ที่บ้านน้ำปัน เป็นเขตติดต่อกับชาวเขาปะโอ เป็นชนเผ่าที่แต่งชุดดำ โพกศีรษะด้วยผ้าสีสดใส

ดาวล้อมเดือน

บ้านจ็อกเต็ง เป็นบ้านชาวไทใหญ่ ผลิตเครื่องปั้นดินเผา ที่ไม่ได้ถ่ายรูปไว้

เรือเล็ก ๆ ทำจากไม้สักไว้ขายให้นักท่องเที่ยว

อีกหมู่บ้านที่เราไปจำชื่อไม่ได้ ที่นั่นมีการทำเครื่องเขินมากมาย แม่บุญติดตาต้องใจกับที่ใส่หมาก พลู เป็นศิลปเก่าแก่ของชาวพม่า สีที่ใช้ทาได้จากสีแดงธรรมชาติจากเปลือกไม้ มีการลงสีและรูปแบบวัฒนธรรม ความเป็นอยู่ของคนพม่า เขาขายเป็นยูเอสดอลลาร์ เราสองคนซื้อของเก่าจึงต้องควักกระเป๋ากันแทบหมดตัว เคยไปเดินที่ศูนย์การค้าใหญ่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา เห็นราคาแล้วตกใจ เพราะแพงกว่าที่เราซื้ออีกหลายเท่าตัว

                     เครื่องเขินเก่าของโบราณที่ยังสภาพดี กับราคาขายแพงระยับ....
 
แม่บุญตัดใจซื้ออันล่างกลมซ้ายมือมาอายุกว่าร้อยปี...และอีกสองชิ้น ตอนนี้เก็บไว้โชว์เวลามีแขกมาบ้าน อย่าถามราคานะ...เดี๋ยวตกเก้าอี้ ????  
 
            บ่ายกว่าแล้ว ท้องเริ่มหิว ไซพาเราสองคนไปส่งที่ร้านอาหารกลางทะเลสาบ ชื่อ Nice Restaurant แล้วก็หายตัวไปบอกว่าจะกลับมารับหลังจากนี้ ๑ ชั่วโมง น่าจะไปกินข้าวกับเพื่อนเหมือนกันแม่บุญนึก
 
 

ภัตตาคารกลางน้ำ

พนักงานต้อนรับยืนส่งแขก..

เราสองคนอ่านในเมนูมีอาหารทำจากปลา คล้าย ๆ งบปลาของไทย มิเชลสั่งมากินเพราะไม่เผ็ด ส่วนแม่บุญสั่งปลานึ่ง ตบท้ายด้วยสลัดมะเขือเทศ อยากลองว่าจะอร่อยจริงหรือเปล่า อร่อยจริง ๆ แฮะ ส่วนปลาเป็นปลานิลตัวขนาดย่อม เขาเลี้ยงไว้ในกระชังข้าง ๆ ร้านพอเราสั่งเขาก็ไปตกมาทำให้เรากิน เลยหวานเนื้อปลาไม่เลวเลย จะว่าเป็นอาหารที่ดีที่สุดตั้งแต่เรามาถึงพม่าคงไม่ผิด เพราะที่อื่น ๆ เรากินกันอย่างกลัว ๆ ว่าท้องจะเสียหรือเปล่า
 
 

อาหารสุดหรูมื้อเที่ยงของแม่บุญกับมิเชล