พระธาตุอินทร์แขวน - ตองอู
เราตื่นกันตั้งแต่ตี ๕ แม่บุญรีบไปกราบพระธาตุขอพรท่านก่อนเดินทาง พึ่งรู้ว่าเราสามารถขึ้นรถมาถึงตีนพระธาตุได้เลย แต่อาจจะเฉพาะช่วงเช้าเพื่อนำชาวบ้านลงเขาไปทำงาน และแวะรับบางคนที่ต้องขึ้นมาทำงานเป็นลูกหาบ แต่ช่วงกลางวันไม่รู้
ที่ตื่นกันแต่เช้าเพราะต้องใช้เวลาเดินทางกัน ๗ ชั่วโมง เพื่อไปเมืองตองอู แต่จุดมุ่งหมายจริง ๆ ของเราคือทะเลสาบอินเล ระยะเวลาที่ต้องใช้ในการเดินทางร่วม ๑๐ กว่าชั่วโมง เราจึงต้องแบ่งครึ่งทางพักยกก่อน ถนนหนทางในพม่าไม่ได้ดีอย่างที่คิด บางแห่งยังเป็นหินลูกรังดินสีแดงเถือก พอลงรถที นึกว่าฝรั่งสาวมาจากไหน เพราะหัวแดงโดยไม่ต้องย้อม เสื้อผ้าที่ซักเองเวลาใส่ลงในน้ำสีแดงเช่นกัน
แล้วก็จะซื้อน้ำสารพัดอย่างให้ดื่ม แต่พวกเขาไม่ดื่มหรอก เก็บไว้ในกระเป๋า เอาไว้มาขายคืนตอนทำงานเสร็จ อันนี้แล้วแต่ใครจะใจดีมากน้อยแค่ไหน..
ตอนเดินขึ้นมัวแต่ตาลายเพราะเหนื่อยเลยไม่ได้สำรวจ ไม่ได้มองอะไรเลย ที่เห็นขายกันเยอะก็เลอะเพ็ตโตะ หรือ ยำสารพัดถั่วพม่า ที่บอกว่าอร่อยกันนักนั่นแหละ แต่ยังไม่กล้าลองอยู่ดี พืชสมุนไพรหน้าตาแปลก ๆ ก็เยอะ แต่ไม่รู้จักสักอย่าง มีงูดองเหล้าด้วย ที่สุดเราก็เดินมาจนถึงโรงแรมที่ฝากรถไว้ กะคร่าว ๆ น่าจะสิบโมงกว่า แล้วไซ กับรถคู่ใจก็นำพาเราเดินทางออกจากที่นั่น ตรงดิ่งเข้าทางซุปเปอร์ไฮเวย์ ที่พึ่งสร้างใหม่แต่ยังไม่เสร็จและยังไม่เปิดให้ใช้เป็นทางการ...
อ้าว...แล้วไกด์ไซของเราทลึ่งมาขับที่นี่ได้ไง หนุ่มไซ ยิ้มพร้อมยืดอกนิด ๆ บอกว่า ดูป้ายอนุญาตนี่สิ รัฐบาลอกให้พิเศษเพราะเจ้าของบริษัทรู้จักกับท่านหัวหน้า เลยได้ใบผ่านทางมาวิ่งรถได้อย่างสบายใจบนไฮเวย์ที่วิ่งได้ราบเรียบเพราะใหม่เอียมละออ แถมยังไม่มีฝุ่นให้รำคาญใจ คิดดูนี่ทางโฮเวย์ยังวิ่งกัน ๗ ชั่วโมง ถ้าทางธรรมดาจะใช้เวลาเท่าไหร่
สองข้างทางที่เห็นแทบจะไม่มีบ้านเรือนเลย มีบ้างนาน ๆ ครั้ง ถนนตัดผ่านทุ่งนาอย่างง่ายดายไม่มีเขา มีโค้งให้หลบ ไม่มีปั๊มน้ำมัน, 7-11 ไม่มีอะไรเลยนอกจากทุ่งนาสุดลูกหูลูกตา และรถที่ใช้ในการก่อสร้างเท่านั้น ขับ ๆ ไปอาจจะทะลุเข้าชายแดนไทยเสียก็ไม่รู้ หลายครั้งที่อยากเข้าห้องน้ำ แต่ต้องทนเพราะไม่มีอะไรในก่อไผ่จริง ๆ จะขอยอง ๆ ข้างทางก็ไม่มีร่มไม้ให้พอจะบังได้ มิเชลนั่งฟัง mp 3 อย่างสบายใจสลับกับการหลับเป็นระยะๆ แม่บุญเองก็เช่นกัน
ในที่สุดเราก็หลุดออกมาจากไฮเวย์ ไซขับรถพาไปดูเมืองใหม่ ที่สร้างขึ้นโดยรัฐบาล โดยดูเหมือนจะกลายเป็นเมืองของผู้มีอันจะกินของพม่า เพราะบ้านเรือนที่สร้างใหม่ ทันสมัยเหมือนหมู่บ้านดัง ๆ แพงๆ ในเมืองไทย ถนนหนทาง การไฟฟ้า ประปา ทำใหม่หมด ถามไซว่าคิดอย่างไร เขาบอกว่าพูดไปก็เท่านั้น เพราะเขาเองและคนพม่าส่วนใหญ่ยังจนอยู่ คงไม่มีปัญญาหาเงินซื้อบ้านแบบนี้แน่ ๆ รถของบริษัทที่เขาขับเป็นรถใช้แล้วที่สั่งมาจากเมืองไทย แต่เสียถาษีแพงราวกับรถใหม่ แถมค่าน้ำมันแพงระเบิด เพราะรัฐบาลไม่ต้องการให้ประชาชนฟุ่มเฟือยเลยออกกฏหมายให้เสียภาษีแพง ก็คงเป็นแบบนั้นจริง ๆ เพราะระหว่างที่เราตระลอนเที่ยวไปตามชนบทห่างไกลที่ไม่ใช่เมืองหลวง เราแทบไม่เห็นรถยนต์ส่วนตัวเลย จะมีก็เพียงเกวียนที่ใช้วัว ควาย ลากจูง หรือรถม้า นาน ๆ จะเห็นมอเตอร์ไซค์สักคันผ่านมา อ้าว..เราแอบเห็นรถเบนส์ด้วย..ของใครหว่า ?
เราแวะกินข้าวกลางวันกันข้างทางที่ร้านอาหารในอำเภอใหญ่แห่งหนึ่ง ผู้คนดูจะให้ความสนใจกับเราสองคนเป็นพิเศษ เชื่อไหมว่า เขาคิดว่าแม่บุญเป็นไกด์พาฝรั่งไปเที่ยว หน้าตาเข้าตากรรมการจริง ๆ ถูกทักเป็นสาวพม่าตั้งแต่ไปไหว้พระธาตุ มาวันนี้อีก ไซอธิบายให้เราทั้งคู่ฟังพร้อมแอบหลิ่วตาล้อแม่บุญ แต่แหม่..ไหน ๆ ก็หน้าคล้ายพม่าแต่เวลาจ่ายตังค์ ไหงคิดราคาต่างชาติก็ไม่รู้ ??
เราออกเดินทางต่อ ไม่บอกก็คงรู้เนาะว่าเราสองคนกินข้าวผัดใส่วิญญานไก่ ก็มันไม่มีอะไรที่ง่ายและสะอาดมากไปกว่านี้แล้ว บ่ายแก่ ๆ คณะเราก็มาถึงโรงแรมที่ตองอู ทีแรกมิเชลอ่านเจอในหนังสือเกี่ยวกับโฮมสเตย์ที่อยู่นอกเมืองออกไปไม่ไกล แต่พอไปเห็นแล้วเราก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะอยู่ในสวน ยุงชุมเหลือใจ แค่ไปเดินดูยังบินเกาะกันมากมาย ตกลงไซก็พาไปพักที่โรงแรมเล็กๆ ที่บริษัทิจองไว้ให้แล้ว
บ้านสองชั้นข้างหน้าเราสองคน เหมือนบ้านที่ต่างจังหวัดในเมืองไทยไม่มีผิด มีห้องพักสี่ห้องๆ ที่เราพักอยู่ชั้นสอง พื้นกระดานไม้มันเป็นเงา ห้องนอนกว้าง เตียงสะอาด ห้องน้ำพอใช้ได้ เราพักแค่คืนเดียว แล้วจะกลับมาพักอีกครั้งตอนกลับ ยังพอมีเวลา ล้างมือล้างไม้เสร็จก็เลยคิดจะเข้าไปดูในตัวเมืองเสียหน่อย เราเรียกรถถีบคล้ายจักรยานแต่ด้านข้างและด้านหลังมีที่นั่ง แปลกและเก๋ดีขอลองเสียหน่อย เราสองคนถูกมองตลอดทาง จนไปถึงตลาด...
เพราะบ่ายคล้อยมากแล้ว พ่อค้าแม่ค้าเขาเริ่มเก็บข้าวของเตรียมกลับกันแล้ว พอเราสองคนไปถึงคนก็มองเหมือนมีดาราฮอลิวู้ดมาซื้อไก่ก็ไม่ปาน ยิ่งตอนขอถ่ายรูปดูจะให้ความร่วมมือกันดี เพราะยิ้มกันหน้าบานไม่หุบ โดยเฉพาะมิเชลที่พวกชาวบ้านจะชอบกันเป็นพิเศษ คงเพราะหน้าตาแกใจดี เลยมีแต่คนชอบ เราเดินดูตลาดจนทั่วก็ออกมาขึ้นรถสามล้อกลับโรงแรม เผอิญเห็นเขาขายโรตีข้างทางเลยให้คนถีบสามล้อไปเจรจาซื้อมาได้สองชิ้น รสชาติไม่เลว กินไปชมวิวไปมีความสุขเสียจริง
ถ้าพอจะจำกันได้เมืองตองอูนี้มีประวัติ เมื่อครั้งไทยและพม่าทำสงครามกัน เราจะคุ้นเคยกับเมืองตองอูเป็นพิเศษ ไม่นึกไม่ฝันเหมือนกันว่าจะได้มาเห็น เปิดดูในอินเทอร์เน็ตเขาว่า
ในรัชสมัยของพระเจ้าบุเรงนอง ได้แผ่อาณาเขตของอาณาจักรตองอู หงสาวดี ให้กว้างขวางยิ่งขึ้น โดยครอบคลุมตั้งแต่ลุ่มน้ำอิระวดี ลุ่มน้ำเจ้าพระยา ไปจรดถึงลุ่มน้ำโขงในลาว มีเมืองเป็นประเทศราชต่าง ๆ มากมายไม่นับในอดีต เช่น เชียงใหม่, ฉาน, อยุธยา, ล้านช้าง, กัมพุช เป็นต้น จนได้การขนานพระนามว่าเป็น "พระเจ้าชนะสิบทิศ"
นี่คือเรื่องราวเพียงเล็กน้อยเรื่องของเมืองตองอู แม่บุญห่างหายจากประวัติศาสตร์มานาน เอาเป็นว่าใครอยากรู้เรื่องละเอียดก็หาดูกันตามอินเทอร์เน็ต ส่วนแม่บุญจะพาเที่ยวตามที่เห็นด้วยตาของตัวเองในตอนนี้เท่านั้นจ้า
อาหารเย็นจำไม่ได้ว่ากินอะไร รู้แต่ว่าอย่าไปหวังอะไรมากกับเมืองในต่างจังหวัดกินให้พออิ่มท้องก็พอ และไม่ท้องเสียเท่านั้นเอง คืนนั้นเราสองคนอาบน้ำ สระผมเอาสีแดงออกเสียหน่อย แล้วก็หลับกันยันเช้าเพราะความเหนื่อยที่นั่งรถนาน...หารู้ไม่ว่าพรุ่งนี้หนักกว่าเดิม ??
