สิทธิ์ที่พวกเขานับถือ ว่าจะดั้นด้นขึ้นมาถึงยอดเขาเพื่อสักการะได้หรือเปล่า แม่บุญดีใจที่ไม่หมดแรงก๋วยเตี๋ยวน้ำกลางทางเสียก่อน เดินบ้างพักบ้างจนถึงยอดเขา มีเด็กผู้หญิงสองคนเข้ามาดูรูปที่แม่บุญถ่าย ยกนิ้วโป้งให้ว่าสวย แม่บุญเลยขอถ่ายรูปเขาสองคนเลยได้ยิ้มกันใหญ่ เขาคงเห็นแม่บุญมาคนเดียวเลยอยากช่วยอธิบาย แต่ภาษาไทยกับพม่ามันยังไม่มาบรรจบกันเหมือนแม่น้ำโขง เลยได้แต่ใช้ภาษาใบ้ ภาษามือช่วยกันจนเหนื่อย ลมเย็นที่พัดมาอ่อน ๆ ช่วยให้สดชื่นขึ้นอย่างมากมาย
แม่บุญเดินกลับทางเดิม พึ่งเห็นว่าบันไดมันชันจริง ๆ ตอนขึ้นมัวแต่เหนื่อยเลยไม่ทันสังเกตุ จำไม่ได้ว่ากว่าจะขึ้นไปถึงปีนกระไดไปกี่ร้อยขั้น ที่แน่ ๆ มากกว่าดอยสุเทพบ้านเราแน่นอน ลงมาข้างล่างมิเชลนั่งรออยู่ใต้ร่มไม้ หน้าตาไม่ดี เลยรีบพากันขึ้นรถกลับ ถามแกว่าจะยังไปดูพระอาทิตย์ตกไหวหรือ แกพยักหน้ารับ เราเลยไปนั่งรอชมพระอาทิตย์ตกอีกรอบ คราวนี้เปลี่ยนที่ใหม่ เจอชายชาวไทยสามคนมาเที่ยวเลยได้พูดคุยกัน ค่ำนั้นพวกเขาเชิญเราไปกินอาหารที่โรงแรมที่พวกเขาพักเพราะมีรายการพิเศษมีการชักหุ่นเล่นละครแบบพม่าด้วย ไปก็ไปแต่มิเชลไม่กล้ากินอะไรเลยนอกจากข้าวเปล่าและน้ำเปล่า
เรากลับมาที่โรงแรมโดยยังไม่มีคำตอบว่าเจ้าของบริษัททัวร์เขาจะว่ายังไง ??
อีกมุมมองพระอาทิตย์ตกที่บากาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น