๑๙ มกราคม ถึง ๓๑ มกราคม ๒๕๕๒
ประเทศบ้านใกล้เรือนเคียงหายใจรดกันไปมา ทำสงครามกันมาก่อนอีกต่างหาก ตั้งแต่เกิดจนแก่ยังไม่มาก ก็ไม่เคยคิดอยากไปเพราะเห็นข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์ แรงงานพม่าฆ่าตัดคอเจ้าของโรงงานแถวเมืองชายแดน อ่านแล้วขนหัวลุก จะโหดกันอะไรปานนั้น ยังมีพี่เลี้ยงชาวพม่าทรมานเด็ก อย่างนี้จะให้ไว้ใจกันได้อย่างไร
ก่อนกลับเมืองไทยเหมือนที่ทำกันทุกปี เพื่อไปเยี่ยมครอบครัว ปรึกษากันอยู่นานว่าครั้งนี้จะไปไหนกันเพราะมีเวลาตั้งเดือนครึ่ง เผอิญได้คุยกับเพื่อน ๆ คนรู้จักที่เขาไปท่องเที่ยวแถบเอเชียมา บอกว่าทำไมไม่ลองไปเที่ยวพม่าดูบ้าง ไม่เลวเลยเหมือนถอยหลังไป ๕๐ ปีที่แล้ว บ้านเมืองสงบ ไม่มีรถราวิ่งวุ่นวาย คนใจดี วิวสวย ๆ ยังมีให้ถ่ายรูปอีกเยอะ ปรึกษากัน ช่างใจกันนาน ในที่สุดก็ตัดสินใจไปขอวีซ่าเข้าพม่าที่สถานทูตซึ่งตั้งอยู่ที่บรัสเชลล์ ใช้เวลา ๑ อาทิตย์ ก็ได้รับวีซ่าเข้าพม่าได้หนึ่งเดือน เสียค่าวีซ่า ๓๐ ยูโรต่อคน เรามองหน้ากันเหมือนจะบอกว่า..ลุย
พอไปถึงเมืองไทยแม่บุญทำธุระปะปังเสร็จ ก็พากันนั่งรถเมล์ปรับอากาศไปบริษัททัวร์ที่อ่านข้อมูลมาว่ามีตั๋วเครื่องบินราคาถูกกว่าที่อื่น ๆ ขาย นั่งรถไปสองต่อ เดินเข้าซอยเล็กซอยน้อย กระโดดหลบรถมอเตอร์ไซค์บ้างก็มาถึงที่หมาย แจ้งจุดหมายปลายทาง พร้อมบอกขอราคาที่พิเศษสุด ๆ พนักงานสาวสวยใจดีกดคอมฯ อยู่สักพักก็ยิ้มแฉ่งบอกว่า ได้แล้วค่ะ ๖๕๐๐ บาทต่อคน ไปกลับไทย ย่างกุ้ง โดยสายการบิน เมียนมาแอร์เวย์ จริง ๆ มีสายการบินราคาถูกกว่านี้ แต่เราสองคนไม่ชอบข้อแม้ต่าง ๆ แถมไม่มีอาหารให้กินอีก จ่ายแพงกว่าอีกนิดแต่สบายกว่ากันเยอะว่างั้นเถอะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น