ในที่สุดก็ต้องเจอ..ดีจนได้

แม่บุญเกิดอาการปวดท้อง..มันค่อย ๆ เริ่มทีละน้อย ๆ ๆ ต่อมาตัวเริ่มเย็น หน้าซีดเป็นไก่ต้ม มีอาการเหมือนจะเป็นลม คิดว่าเหนื่อยจากการปั่นจักรยานเลยขอนอนพักบนเตียง ..ไม่ถึงสิบนาที แม่บุญรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ทั้งถ่าย ทั้งอาเจียน แบบสุด ๆ ของที่สุด มิเชลตกใจเพราะหากเกิดะไรขึ้นเราจะไปหาหมอที่ไหน แกทำอะไรไม่ถูก จนแม่บุญบอกให้ไปบอกรีเชฟชั่น เผื่อเขาจะมียาช่วยได้ เราสองคนประมาทที่ไม่ได้เตรียมยาสามัญประจำบ้านมากันเลย


รีเชฟชั่นรีบมาดูอาการแม่บุญ จับมือ จับท้อง สักพักก็หายไป กลับมาพร้อมชาพม่าในมือ แล้วบอกให้แม่บุญดื่มให้หมด แม่บุญดื่มอย่างที่บอก...นอนพักอีกครั้ง แต่หัวยังไม่ถึงหมอน คราวนี้เหมือนไส้ในท้องมันจะออกมาด้วย เพราะอาเจียนแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ข้าวที่กินไปตอนเที่ยงมันออกมาลอยเป็นมันย่องไปทั้งอ่างล้างหน้า มิเชลต้องรีบเผ่นออกไปตั้งหลักข้างนอกเพราะแกเกิดอยากอาเจียนตามภาพที่เห็น แม่บุญนั่งพับอยู่กับโถส้วมนั่นเอง..จะรอดไหมเนี่ย ??

หลังอ้วกแบบสุด ๆ มานั่งรับลมหน่อย

หลังจากอ้วกแบบโลกาวินาศ เรี่ยวแรงทั้งหมดหดหายไปทันที รีเชฟชั่นกลับมาอีกครั้งพร้อมน้ำชา คราวนี้แม่บุญขยาดไม่กล้าดื่ม แต่เธอบอกว่าต้องดื่มล้างพิษในท้องให้หมดจะได้หาย เอา..ก็เอา ดื่มอีกครั้งคราวนี้ได้รสหวานจากน้ำตาล เขาคงกลัวช็อคเลยใส่น้ำตาลมาในชาด้วย คราวนี้มีอาการปวดท้องอย่างเดียวแต่ไม่อาเจียนอีก ..


แม่บุญสลบไสลอยู่บนเตียงนั่นเอง เย็นนั้นเลยอดข้าวเย็นกันทั้งคู่ มิเชลเป็นห่วงแต่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นอนเป็นเพื่อนอยู่ใกล้ ๆ คืนนั้นแม่บุญหลับเป็นตายเพราะเหนื่อยจากถีบจักรยานและจากการอ้วกแบบถล่มทลายท้อง พรุ่งนี้เราต้องเดินทางไกลกันแล้ว สาธุ...อย่าให้เป็นอะไรมากกว่านี้เลย