ลาอินเล มุ่งสู่ มัณฑะเลย์
เช้านี้เราต้องออกเดินทางไป มัณฑะเลย์ แม่บุญยังถ่ายท้องเป็นของแถมอีก ตกลงเช้านี้เลยไม่กินอะไรแล้วเพราะต้องเดินทางกันอีกกว่า ๗ ชั่วโมง กว่าจะไปถึงที่นั่น ถนนหนทางที่จะไปไม่มีร้านรวงให้พึ่งพาอาศัยเวลาท้องเสีย มีแต่ทุ่งนาล้วน ๆ คิดถึงเมืองไทยจัง
ไซ..ยิ้มร่ามาแต่ไกล แต่พอรู้ว่าแม่บุญไม่ค่อยดีก็หน้าเสีย คงกลัวมีปัญหาระหว่างทาง เพราะถือเป็นความรับผิดชอบของเขาด้วยหากเกิดอะไรขึ้น แม่บุญได้แต่ปลอบใจว่าอะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด อย่าไปคิดมาก ปวดหัว ปวดท้อง รีเชฟชั่นคนเดิมเอาใบชาห่อใส่กระดาษมาให้บอกว่าเอาไว้ดื่มกลางทาง ใจดีจริง ๆ แต่จะไปเอาน้ำร้อนที่ไหนเล่า ?? กระติกก็ไม่มี ใครจะนึกว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้เล่า
วัดที่เห็นกันประจำในโปสการ์ด แต่วันนี้พระหลบอยู่ข้างในวัด
เราออกเดินทางจากที่นั่นประมาณ ๙ โมงเช้า ใช้เวลาทั้งวันนั่งอยู่บนรถ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องการเดินทางไปในที่ต่าง ๆ กันกับไซ จะได้ลืม ๆ เรื่องท้องเสีย เขาบอกว่าหากมีโอกาสอยากไปเที่ยวเมืองไทยมากที่สุด เพราะได้ยินว่าสวยมากและไม่ไกลจากพม่า แต่ก็พูดให้สงสารว่า คงต้องตายแล้วเกิดใหม่ เพราะรายได้อันน้อยนิดที่ต้องเลี้ยงทั้งครอบครัว แม่บุญหลับบ้างฟังบ้างเพราะยังเพลียอยู่ ทั้งวันแม่บุญไม่แตะอาหารใด ๆ ตลอดการเดินทาง มิเชลกับไซ พักยกตอนเที่ยงด้วยก๋วยเตี๋ยว แล้วก็เดินทางต่อ ไซ..นี่อึดจริง ๆ ตัวเล็ก ๆ แต่ขับรถระยะทางไกลโดยไม่หยุดพักเลยนอกจากตอนกินข้าว และฉี่..ระหว่างทางเท่านั้น
และแล้วเราสามคนก็มาถึงจุดหมายประมาณเกือบห้าโมงเย็น รถราไม่ติดหรอกเพราะที่นี่เขาใช้จักรยานกัน จะมีอีกก็คือเกวียนที่ใช้บรรทุกของเยอะ ๆ และรถม้าที่ใช้เดินทางไปไกลหน่อย มิน่ามันถึงได้ร่มรื่นอากาศดีอย่างนี้
พึ่งสังเกตุว่าไซ..ชอบบีบแตรเป็นที่สุด หลายวันที่ผ่านมาไม่รู้เพราะรถวิ่งบนถนนตัดใหม่ ไม่มีคน ไม่มีรถสวนทาง แต่พอเข้าเขตเมือง แม้แต่คนเดินถนนหรือถีบจักรยานที่อยู่ห่างไปสองป้ายรถเมล์ หนุ่มไซของเราจะกระหน่ำบีบแตร ราวกับเป็นรถของบุคคลสำคัญก็ไม่ปาน มิเชลกับแม่บุญมองหน้ากันหลายครั้งเพราะหนวกหูมาก ต่อมามิเชลหาทางออกโดยฟัง mp3 ที่เอาติดตัวไปด้วย ส่วนแม่บุญ...หูแทบหนวก กัดลิ้นไว้หลายครั้งไม่ให้พูดอะไรออกไป
รถมาจอดหน้าโรงแรมใหญ่โตสวยงามห่างจากใจกลางเมืองพอสมควร ชื่อ The Great Wall ฟังชื่อก็รู้แล้วว่าเจ้าของเป็นชาวจีน แถมด้านล่างสุดติดของตัวโรงแรมยังมีห้องอาหารจีนเปิดให้บริการอีกด้วย ห้องที่บริษัทจองให้ไม่เลวเลย ใหญ่โตกว้างขวาง มีน้ำร้อน ชา กาแฟ ครบ ในห้องน้ำมีเครื่องเคราเหมือนโรงแรมสี่ดาวเมืองไทย หลังจากปัดฝุ่นกระเป๋าแล้วเขาก็บริการส่งถึงห้อง
พาหนะของชาวชนบทในพม่า
ไซไม่ห่วงแม่บุญแล้วเพราะมาอยู่เมืองใหญ่ อีกทั้งตลอดทางแม่บุญไม่มีอาการใด ๆ แหม่..ไม่กินแล้วมันจะถ่ายได้ไง เย็นนั้นไซขอไปนอนกับเพื่อนที่อยู่ที่นี่ ส่วนเราตามสะดวก ล้างหน้าล้างตาจากฝุ่นแล้ว เราก็สำรวจรอบ ๆ โรงแรม และมาจบที่ห้องอาหารจีนเพราะหิวเต็มที แม่บุญกินข้าวผัด ส่วนมิเชลกินอะไรจำไม่ได้ วันนั้นตรงกับวันสำคัญของจีนถึงได้มีแขกมากินอาหารมากมาย มีร้องเพลงคาราโอเกะด้วย เราเลยได้นั่งฟังทั้งเวอร์ชั่นจีน และพม่า เด็กบริการทั้งชาย หญิง ดูจะชอบเราสองคนเป็นพิเศษ มารุมบริการเราร่วมสิบคน ยืนฟังเราพูดภาษาอังกฤษกับเพื่อน ๆ แล้วบอกว่าอยากพูดเก่ง ๆ เสริฟเสร็จก็ยืนเฝ้าไม่ไปไหนจนเจ้านายมา ถึงได้พากันหลบไป สนุกจริง ๆ กินข้าวเสร็จ แม่บุญรู้สึกไม่ดีเลยขอกลับห้อง จริง ๆ เสียด้วย พิษจากอาหารยังมีอยู่ ท้องแม่บุญย่อยเร็วจริง ๆ เพราะไม่มีอะไรเหลือในท้องอีกเลย หลังจากออกจากห้องน้ำ
เราสองคนอดกังวลไม่ได้ว่า หากพรุ่งนี้แม่บุญยังท้องเสียอยู่ เราจะเดินทางยังไง แม่บุญนึกได้ถึงชาพม่าที่รีเชฟชั่นฝากมาให้ เลยต้มน้ำร้อนดื่มชาเยอะ ๆ จะได้ขับพิษที่เหลือออกให้หมด คืนนั้นแม่บุญนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ คอยวิ่งเข้าห้องน้ำ ไม่อยากกินยาแล้วเก็บเชื้อโรคไว้ในท้อง ทนเอาหน่อย พอหมดเชื้อมันคงดีขึ้นน่า คืนนั้นไม่รู้หลับไปตอนไหน ดีไม่หลับในห้องน้ำแล้วกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น