ทะเลสาบอินเล วัดปองดออู Inle lake and Poung Doo Ou Temple
เราตื่นเช้ากันตามปกติ วันนี้อากาศดีไม่หนาวไม่ร้อนแต่ไซบอกให้เตรียมเสื้อกันลมไว้ เพราะเราต้องนั่งเรือไปที่ทะเลสาบที่อยู่สูง ฉะนั้นอากาศจะเย็นกว่าที่นี่แน่นอน บนห้องอาหารมีนักท่องเที่ยวไม่กี่คน อาหารที่มีเหมือนทั่ว ๆ ไป ขนมปัง แยม เนย น้ำส้ม และกล้วยผลใหญ่อีกแล้ว แม่บุญกินได้เพียงขนมปังหนึ่งแผ่นกับกาแฟ เพราะเช้า ๆ กินมากแล้วรู้สึกอยากอาเจียน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่รู้เพราะอะไร
เราออกเดินทางตรงไปที่ทะเลสาบอินเล แต่ต้องไปลงเรือที่ท่าเรือ โอยูปิน Oo Upin Boat Stand เพื่อเดินทางไปเมือง ยองห้วย หรือ เมืองอินเล นั่นเอง อันที่จริงคำว่า อิน แปลว่า ทะเลสาบ เล แปลว่า หมู่บ้าน หรือจะเรียกว่า หมู่บ้านในทะเลสาบ คงไม่ผิด เราสองคนจ่ายค่าเหยียบแผ่นน้ำคนละ ๓ ดอลลาร์ ก่อนลงเรือมีเด็ก ๆ วิ่งมาขายของอะไรไม่รู้ในถุงพลาสติก ถามว่าอะไร พวกเขาชี้เข้าปาก แม่บุญบอกว่ากินข้าวแล้ว ไม่หิว เลยไม่ซื้อ....
บรรยากาศทางไปหมู่บ้านชาวอินทายามเช้า
ตอนที่มิเชลกับไซยืนคุยกันกับชาวบ้าน แม่บุญแอบถ่ายรูปไว้ บรรยากาศยามเช้าบนสะพานที่เมื่อมองลงไปบนผิวน้ำ ยังเห็นหมอกควันลอยเหนือน้ำอย่างอ้อยอิ๋ง สวยงามเหนือคำบรรยายจริง ๆ ไม่นานเราสองคนก็ลงเรือลำแรก เพื่อไปเปลี่ยนเป็นอีกลำที่มีเพื่อนของไซมาขับเรือให้บริการ ก็ดีเขาจะได้คุยกันให้หายคิดถึง ไซบอกว่าไม่ได้เจอกันนานแล้ว ทุกครั้งที่พาลูกทัวร์มาเที่ยวก็จะใช้บริการของเพื่อนตลอด ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ
เหมือนภาคอิสานของไทยเลย
เรือที่ให้บริการนักท่องเที่ยวมีเก้าอี้ให้นั่งได้ ๕ ถึง ๖ คน พร้อมเบาะรองนั่งนุ่ม ๆ แต่หากให้บริการชาวบ้านจะจัดให้นังได้ถึง ๒๐ คนใน ๑ ลำ ไม่มีเบาะจ้าไม้กระดานแข็ง ๆ เท่านั้น เรือแล่นออกสู่ผืนน้ำกว้างใหญ่ ขนาบไปด้วยทิวเขายาวเหยียดทั้งสองฝั่งน้ำ ดูราวกับกำลังแล่นเรืออยู่ระหว่างภูเขาทีเดียว เรือมาจอดหน้าวัดพม่าแห่งหนึ่ง มีเพียงพระไม่กี่รูปที่กำลังเตรียมอาหารสำหรับฉันท์ในมื้อเช้า นอกจากนั้นก็มีเพียงแม่บุญกับมิเชลเดินถ่ายรูป บรรยากาศรอบ ๆ วัด สักพักเราก็ออกเดินทางต่อ
วัดแรกที่เราแวะไหว้พระกัน จำชื่อไม่ได้แล้ว ??
เรือวิ่งออกสู่ผืนน้ำอีกครั้ง คราวนี้มีเรือนักท่องเที่ยวอีกลำวิ่งขนานมา แม่บุญเห็นคนในเรือโยนอะไรบางอย่างขึ้นไปในอากาศ สักพักก็มีนกบินมามากมายมาโฉบกินอาหารที่โปรยให้ ตะโกนถามไซ ๆ บอกว่าเขาซื้ออาหารนกมาจากเด็ก ๆ ที่วิ่งขายตรงท่าเรือนั่นไง แม่บุญจึงได้ถึงบางอ้อ ว่าเด็ก ๆ ต้องการขายอาหารนก ไม่ใช่อาหารให้คนกิน เสียดายจริง ๆ ที่ไม่ได้ซื้อมา ด้วยความเข้าใจผิด
ชาวบ้านเดินทางไปที่ต่าง ๆ โดยเรือโดยสาร
เที่ยวพม่ากับแม่บุญ ต่อ ที่ทะเลสาบอินเล
ตอบลบ